Deze blog is nog van een week geleden, toen ik in het vliegtuig stapte naar NL. Ik ben dus al thuis, maar daar wijdt ik binnenkort nog een blogje aan :) Hierbij dus eerst mijn laatste blog geschreven in Australië (en Thailand):

Met mn chocolade croissantje en sinaasappelsap zit ik in het restaurant op het vliegveld, mijn tien maanden durende avontuur is dan toch echt aan een einde gekomen. Ik had vorig jaar niet kunnen bedenken dat het zó gek is om te stoppen met reizen. Voor nu dan. Toen leek het juist gek om te beginnen met reizen, zo nieuw, spannend, eng, exciting. Nu ben ik omgedoopt tot volwaardig backacker, ik ken zo'n beetje alle ins and outs van het reizen, weet me prima zelf te redden en ga ik vooral een stuk happier door het leven, want dat is misschien wel het grootste voordeel van reizen: je leert het leven enorm waarderen, zèlfs als het tegenzit.
De tegenslagen die op het moment zelf als harde klappen in mn gezicht aanvoelden, lijken nu slechts een kieteldood: vervelend (stop, hou op!) maar toch ook wel grappig (hihihihi stooop!). Die leuke spannende nieuwe momenten lijken nu slechts nog een fijne droom, alleen als ik mijn foto's terug kijk besef ik dat ik het èchtècht aaaallemaal heb gedaan. Ik leer nu dat alles ook echt weer voorbij kan gaan, maar dat ik gelukkig tóch steeds aan mijn jaar word herinnerd; aan armbandjes, andere kleren, foto's, en aan mijn gebruinde huidje is te zien dat ik wel ergens ver moet zijn geweest :)

De terug reis wordt één groot feest: van Sydney vlieg ik naar Bangkok, waar ik om 5 uur 's middags aankom en een tussenstop van 9 uur heb en dus pas half drie 's nachts vetrek... YAY! Vervolgens vlieg ik naar Dubai, waar ik om haf 6 's ochtends aankom, en na drie uur tussenstop ga ik eindelijk door naar A'dam. Ik heb een soort haat-liefde verhouding als het op vliegen aankomt: het inchecken gaat bijna altijd mis, als ik door de security moet voel ik me net een boef - zoals vandaag weer bleek want ik had tandpasta mee in een te grote tube (sorry sorry sorry ik zal het nooit meer doen) en die werd zonder pardon weggegooid -, en bij het boarden ben ik vrijwel altijd de laatste omdat tijdsplanning zeg maar niet zo mijn ding is haha. However, eenmaal in het vliegtuig voel ik me als thuis, heerlijk relaxed, soort van gezellig feestje met allemaal mensen die je niet kent! Yay!

Een tijdje later...

Ik zit ondertussen al zo'n vijf uur in het vliegtuig, tussen het typen door zijn we opgestegen (merkte ik niet eens) en heb ik lunch gehad, omnomnom. Ik ben mijn reisziektepilletjes vergeten dus koos ik voor rode wijn tijdens de lunch. Waarom? Als ik al heel erg moe ben en dan rode wijn drink, val ik zo in slaap! Clever thinking, huh! Ik ben vanochtend om half 6 opgestaan om om 7 op het vliegveld te zijn, ik moest helaas met de trein want de shuttlebussen nemen geen surfboards mee.. sufffff. Anyway, m'n hostel zat naast het Centraal Station – *ahum* goed geregeld ;) - en in de stromende regen was ik er gelukkig binnen drie minuten, maar oei het had geen 3.01 minuten moeten zijn, want ik heb best wat kilootjes bagage bij me haha. Mijn surfboard weegt al zo'n 8 kilo, dan nog een backpack van 22 kilo èn handbagage van 8 kilo. Maar krachtpatser (en Queen) Elsa heeft zich daar stoer overheen gezet en naar iedereen een vriendelijke lach opgezet. Als een boer met kiespijn. Met 38 kilo bagage op d'r rug. Lang leve de lol ;)

Ik kan me er niets bij voorstellen om straks iedereen weer te zien, weer thuis te zijn, maar ik krijg er nu toch wel zin in (niet dat ik echt een keus heb, haha). Mijn ontvangstcomittee staat straks klaar op Schiphol, superlief en daar kijk ik heel erg naar uit! Ik kan ook niet wachten om straks lekker een patatje te eten, met duizend kroketten en frikandellen en liters mayo. En als toetje een boterham met hagelslag. Of 10 ofzo. En dan nog als tweede toetje kaas. Zo'n hele ronde. Lekker.

Nog even wat over mijn laatste weken:
Ik heb de meest fantastische tijd in Suffolk gehad, het weer was heeeel erg lekker en nadat ik een fiets had gekocht, kon ik gaan en staan waar ik wilde! Niet dat ik dat nou zo vaak deed, t was vaak: opstaan – les/studeren – naar het strand & lunchen – studeren – avondeten – 'Merlin' kijken, die coole tv serie die zich afspeelt in de middeleeuwen – studeren – bed. Anji, de vrouw waar ik bij verbleef en die mij Engelse les gaf, is echt een super mens. Zo lief, behulpzaam, grappig en relaxed! We zijn samen gaan wandelen, naar de markt geweest en hebben haar nieuwe huis bezocht – wat nog gebouwd moet worden. Naast Fumika, het Japanse meisje, kwam er nog iemand in ons huis wonen, Eddie (eigenlijk heet ie Sebastian maar we noemden hem voor het gemak maar Eddie) uit Zwitserland. Met z'n drieeen waren we net een gezinnetje haha het was echt hilarisch. Zelf zijn ze niet zo extreem spraakzaam, en aangezien het welbekend is dat ik nou juist vaak nièt kan stoppen met praten, en het feit dat ik iedere dag thuis studeerde, terwijl zij naar school gaan, begon ieder gesprek tijdens het avondeten zo:
Ik: “hey jongens, hoe was jullie dag vandaag? Was het leuk op school? Nog bijzondere dingen gedaan :D :D :D :D?”
F&E: “Ja het was leuk/vermoeiend/niet zo veel aan; niets bijzonders/ja we hadden een nieuwe leraar/een toets/...”
* eten weer verder...*
Ik: “Nou klinkt super! ….... Mijn dag was ook heel leuk!!!! Ik ben naar het strand geweest en heb verder veel thuis gestudeerd en met Sid de vogel gepraat! :D :D :D :D”
*Fumika lacht nu om alles wat ik zeg, Eddie gaat een kort gesprekje aan en daarna wordt er weer verder gegeten*
Ik: “Ennnn ik ga morgen naar de markt/ik heb vandaag met Anji gewandeld/ik ga overmorgen naar Byron om eten te halen/mijn treinticket op te halen/for no reason :D :D :D :D. Hebben jullie nog plannen voor het weekend? :D :D :D”
F&E: “ja, een japanse middag op school/naar het strand met vrienden/nee”
Ik: “ooooh wat leuk! Welke vrienden? Welk strand? Niets? Gewoon lekker relaxen? We kunnen samen naar de markt gaan! :D :D :D :D”
*nu komt het gesprek goed op gang en wordt er redelijk wat gepraat, en dit is dus ons (mijn) avond ritueel, heel funny :P
Er was één avond dat ik ziek was (en dus niet zo spraakzaam); toen hebben we allemaal zwijgend ons eten opgegeten ;)
Anji komt ook vaak even binnen, als er dan niet genoeg gepraat wordt, zegt ze: “ik hoor jullie niet prateeen! Hup! Is de beste manier om je Engels te oefenen!”. Kortom, er moest en zou gepraat worden, PRIMA :D
Ondanks het soms wat moeizame praten hebben we met z'n drietjes wel echt heel veel lol gehad, afwassen was een ware teamsport, samen keken we na het eten 'Merlin' en dan hingen we vaak nog wat in de woonkamer. Zo vaak zagen we elkaar niet, zij komen pas rond 6 uur thuis en na het eten moet er ook nog huiswerk gemaakt worden. De laatste avond hebben we dat huiswerk overgeslagen en zijn we naar de pub geweest! Het was mijn laatste avondje in Suffolk, en dus zijn we naar een compleet lege bar gegaan waar we de hele avond hebben gechilld, in Japans en Zwitsers-Duits hebben leren tellen, gepraat over onze toekomst plannen en hard gelachen. Anji was helemaal gelukkig toen ze hoorde dat we samen uit waren geweest haha ;)

Ook heb ik op de valreep mijn fietsje kunnen verkopen voor 90$, aan een meisje dat de eerste eigenaar van “Pegasus” was en weer terug naar Byron was verhuisd! De fiets was echt haar aller beste vriend, toen ik aankwam rijden werd ik er zo ongeveer van af geduwd en werd de fiets met een knuffel begroet “oooh Pegasus, mijn LIEVELIEVE MOOIE PEGASUS, wat heb ik je GEMIST!!!!” Ik heb geprobeerd om mijn lach in te houden, echt, maar ik proestte het uit; welkom in Byron, waar de helft zo stoned of kierewiet is als een garnaal! Haar vrienden kwamen aanlopen om Pegasus ook een warm welkom te geven, High five, knuffel, aai over zn zadel, had ik stoned al gezegd? Pegasus – die ik, gek als ik ook ben, gewoon “fiets” noemde – is nu gelukkig verkocht en bij een goeie eigenaar terecht gekomen, pak van m'n hart ;)

Woensdag middag heb ik de bus en trein naar Sydney genomen, een goedkoop uitgevallen reis omdat ik via Gumtree een reisbuddy had gevonden (Nina uit België) en we samen van de actie '2 voor de prijs van 1' gebruik konden maken, yaay! Met Nina was het heel chill, ze is heel relaxed en aardig en we hebben een goeie reis gehad samen. Veel hebben we helaas niet kunnen slapen, de trein was nogal vol dus we zaten naast elkaar en de trein stopte regelmatig, waardoor je steeds wakker werd. Maar het was wèl geldbesparend en wij jonge backpackers kunnen prima een nachtje doorhalen :) Om 7 uur 's ochtends kwamen we in Sydney aan, mijn laatste dagje!
Ik heb met een goede vriendin, Julia, gelunched, zij woont in Sydney en samen hebben we de hele dag doorgebracht. Op de markt heb ik nog een knuffelkoala aangeschaft en wat andere dingetjes en toen zat het erop: ik heb mn tas nog even beter ingepakt en ben gaan slapen, doei Sydney!

Nog wat later...

Ik heb de afgelopen 9 uur in Bangkok gechilld, wat minder chill was dan gedacht. Ik moest mn telefoon opladen – nee niet voor wifi jongens, gewoon om in case of emergency bereikbaar te zijn! Geloof me ;) - maar Bangkok Airport heeft welgeteld anderhalf oplaadpunt, pas bij de gates ververver weg zijn er wat meer. Ik had gehoord dat er een airport lounge is: FIJN, dacht ik, kan ik lekker wat rusten en dan weer door. Na 2 uur zoeken en 8 keer de verkeerde kant opgestuurd te zijn kwam ik bij de Emirates Lounge aan, moe, nadat ik al bijna 2 nachten niet heb geslapen, en met een lichte migraine ook nog. Toch zette ik weer mijn allervriendelijkste backpacker lach op en gaf ik braaf m'n boading pass. Je mag namelijk alleen in de lounge van je eigen airport zitten (helaas, want ik was al lang 4 andere gekomen). Ik was ondertussen al wat vrolijker, de lounge zag er zo heerlijk fijn en rustig uit, yay! Maar helaas, ik werd vriendelijk verzocht weer weg te gaan, alleen business en first class mogen gebruik maken van de Lounge... &@#%!*!%! Ik ben uit protest maar naast de emirates lounge gaan zitten en iedere emirates vrouw die langs liep heb ik “de staar” gegeven – ik overwoog pootje haken, maar dat is dan weer misschien nèt een stapje te ver -. Daarna heb ik uit onmacht en frustratie en vermoeidheid en heel veel zelfmedelijden nog even een potje gejankt (beter voor het schuldgevoel van die Emirates troela's en troelo's gna gna gna ) en vervolgens mezelf maar weer bij elkaar geraapt en in de Burger King gezeten, want bij de BK wordt economy class wèl geaccepteerd.

Ik vlieg straks dus door naar Dubai, en dan kom ik weer thuis! Aah!

Hasta la pasta en tot straks! Woehw!!


ps. mijn allerlaatste blog komt binnenkort nog, dan schrijf ik nog over mijn thuiskomst en hoe het nu in Nederlands is :)

kusjessssxxxxx